salam....
sy suka jalan2 ke blog2 org lain. ada blog yang membuat sy tercuit hati. membaca catatan yang mampu buat sy senyum seorang. tidak kurang juga blog yang membuat sy insaf dan sedih. ke blog afiqah, hati sy syahdu. sy kagum dgn ketabahan mama dan papa afiqah yang tabah membesarkan afiqah yang OKU di rantauan. mama dan papa afiqah menimba ilmu di luar negara. ke mana sahaja pergi, afiqah akan dibawanya tanpa silu. sesetengh org malu dgn anak OKU. sewajarnya mama dan papa afiqah ini menjadi contoh dan ikutan pada semua ibu bapa yg ada anak OKU.
ke blog nor rafisah dan kak norhayati berahim, terimbas kenangan lalu. betapa ayam dan daging pernah menjadi makanan yg sngt mewah bg mereka suatu ketika dulu. sy kira ramai di antara kita yg pernh begini. dan sy juga salah seorang drpdanya. sewaktu sy masih kecil, di zaman sek rendh hingga menengah, ayam dan daging mmg makanan mewah bg klrga kami. amat sukar untuk kami belinya. harganya terlalu tinggi pd klrga sy waktu itu. bila dapatnya, sungguh2 sy dan adik pulun, seolah tulang aym pun mahu dimamah... sekrang ni, mcm membazir pula jdnya...nilai secubit itu amat berbeza dulu hingga kini. dulu bila dpt makan KFC, rs mcm mkn d hotel mewah. hari ini, tekak sy bagaikan tidak dpt merasai lg enaknya ayam KFC itu...kdg2 x jamah langsung bila makanan itu ada depan mata. itulah bezanya, zaman lampau dan hr ini. begitu pun, zaman yang payah itu amat manis nilainya...
bebrapa hr lalu, sy ajak kwn menjamu di rumah saya. kwn sy bawa anaknya bersama, budak lelaki usia 6thn. berselera budak tu makan udang, hingga habis diambilnya. kemudian dimintak lagi, sedangkan lauk udg sudah habis dimkn budak itu. hati sy amat tersentuh. sy fahm perasaan anak itu dan sy pernh berada dalam dirinya. bukan mudah untuk merasai makanan yg x mampu diperolehi. smbil usap kepalanya, sy janji akan mmbelikan udang untuknya. dan setiap kali bertemu, si anak akan bertanyakan tntg udang yg dijanjikan...hati sy bagai dicelur saat itu. sy amat berharap dpt menunaikn keinginan anak itu secepatnya...sudah lama pak cik van yg masuk menjual x bawa udang...
mmg sedih melihat makanan yg membazir. sedangkan btp ramai yg terpaksa mengikat perut lantaran x ada apa yg hendak dimakan. ramai yg hidup mewah, ramai juga yg masih ala kadar sahaja. hidup ini, mmg tidak akan habis pasang surutnya.
kita harus lebih membuka mata dan minda dalam perkara ini....
sy suka jalan2 ke blog2 org lain. ada blog yang membuat sy tercuit hati. membaca catatan yang mampu buat sy senyum seorang. tidak kurang juga blog yang membuat sy insaf dan sedih. ke blog afiqah, hati sy syahdu. sy kagum dgn ketabahan mama dan papa afiqah yang tabah membesarkan afiqah yang OKU di rantauan. mama dan papa afiqah menimba ilmu di luar negara. ke mana sahaja pergi, afiqah akan dibawanya tanpa silu. sesetengh org malu dgn anak OKU. sewajarnya mama dan papa afiqah ini menjadi contoh dan ikutan pada semua ibu bapa yg ada anak OKU.
ke blog nor rafisah dan kak norhayati berahim, terimbas kenangan lalu. betapa ayam dan daging pernah menjadi makanan yg sngt mewah bg mereka suatu ketika dulu. sy kira ramai di antara kita yg pernh begini. dan sy juga salah seorang drpdanya. sewaktu sy masih kecil, di zaman sek rendh hingga menengah, ayam dan daging mmg makanan mewah bg klrga kami. amat sukar untuk kami belinya. harganya terlalu tinggi pd klrga sy waktu itu. bila dapatnya, sungguh2 sy dan adik pulun, seolah tulang aym pun mahu dimamah... sekrang ni, mcm membazir pula jdnya...nilai secubit itu amat berbeza dulu hingga kini. dulu bila dpt makan KFC, rs mcm mkn d hotel mewah. hari ini, tekak sy bagaikan tidak dpt merasai lg enaknya ayam KFC itu...kdg2 x jamah langsung bila makanan itu ada depan mata. itulah bezanya, zaman lampau dan hr ini. begitu pun, zaman yang payah itu amat manis nilainya...
bebrapa hr lalu, sy ajak kwn menjamu di rumah saya. kwn sy bawa anaknya bersama, budak lelaki usia 6thn. berselera budak tu makan udang, hingga habis diambilnya. kemudian dimintak lagi, sedangkan lauk udg sudah habis dimkn budak itu. hati sy amat tersentuh. sy fahm perasaan anak itu dan sy pernh berada dalam dirinya. bukan mudah untuk merasai makanan yg x mampu diperolehi. smbil usap kepalanya, sy janji akan mmbelikan udang untuknya. dan setiap kali bertemu, si anak akan bertanyakan tntg udang yg dijanjikan...hati sy bagai dicelur saat itu. sy amat berharap dpt menunaikn keinginan anak itu secepatnya...sudah lama pak cik van yg masuk menjual x bawa udang...
mmg sedih melihat makanan yg membazir. sedangkan btp ramai yg terpaksa mengikat perut lantaran x ada apa yg hendak dimakan. ramai yg hidup mewah, ramai juga yg masih ala kadar sahaja. hidup ini, mmg tidak akan habis pasang surutnya.
kita harus lebih membuka mata dan minda dalam perkara ini....
No comments:
Post a Comment